Polska kultura i dziedzictwo to, poza tradycjami, przede wszystkim sztuka, na którą składa się literatura, film i muzyka.
Podobnie jak zwyczaje i święta (czy to świeckie, czy religijne), tak i sztuka, twórczość pomagały pokoleniom Polaków pod zaborami, ale również w czasach wolności, zachować tożsamość i pielęgnować dumę narodową.
Polska literatura
Rozróżniamy osiem znaczących epok w dziejach literatury polskiej.
Sam początek miała ona w średniowieczu, i przeszła przez te same epoki co kraje zachodnie, choć czasem z lekkim opóźnieniem, w w stosunku do rozwoju literatury zagranicznej. Nasi wielcy pisarze tworzyli wiekopomne dzieła w Renesansie, Baroku, w okresie Oświecenia, Romantyzmu, Pozytywizmu. Młoda Polska to okres w dziejach, jak sama nazwa wskazuje, wyłącznie Polskich. Kolejno nastąpiła epoka literatury XX wieku.
Literatura polska w średniowieczu
Jak łatwo się domyślić, szybki i poważny rozwój literatury polskiej miał miejsce niedługo po chrzcie 
przyjętym przez kraj, a literatura powstawała wtedy w języku łacińskim, ponieważ pisać umieli głównie duchowni przebywający w Polsce na misjach chrystianizacyjnych. Dzieła jednak nie były jeszcze wtedy podpisywane. Najbardziej znanym utworem powstałym do XII wieku na terenach polskich jest „Żywot św. Wojciecha Brunona z Kwerfurtu”. Dzieła w tamtym czasie miały charakter religijny, liturgiczny lub żałobny, były to modlitwy, lub pierwsze utwory poetyckie traktujące o Bogu. Z tego czasu zachowały się teksty dziejopisarskie takie jak „Kronika Galla Anonima”, czy wspomnienia Kadłubka. W okresie między XII, a XIV wiekiem dodatkowo literatura wzbogaciła się o kazania (np.”Kazania świętokrzyskie”), a co ważniejsze zaczęły powstawać utwory w języku polskim:
„Psałterz floriański” i popularna do dziś „Bogurodzica”. W wieku XIV język polski zaczął stawać się językiem równie często używanym w pisarstwie, co łacina.
